Niye Böyle Oldu? 25 Ocak 2019

Ben küçükken diğer çocuklar gibi şımarık, her gördüğünü isteyen, o isteği için tutturan, ağlayan zırlayan bir çocuk değildim. Bir şey isterdim sorardım olur mu diye, olur yada olmazdı. Olmazsa orada kalırdı ama çoğu zaman yani çoğu zaman derken cidden çoğu zaman isteklerimin 90% gibi bir oranında istediğimi söyleyemezdim bile. Bazen hal ve tavırlarımla belli etmeye çalışırdım ama yinede şunu istiyorum diyemezdim.

Ben bunu kendi içimde nefis terbiyesi olduğunu düşünüyordum. İyi bir özellik olarak görüyordum. Ama sonra ben ekonomik özgürlüğümü kazandım. Bu sefer söyleyemediğim, yapamadığım ne varsa kimseye sormadan yapmaya başladım. Daha çok abur cubur yiyip saçma salak oyunlara ve oyuncaklara para harcadım. Hâlâ harcıyorum. Nefis dediğimiz şeyin kölesiyim adeta.

Dinlediğim basit bir şarkıda nefis geçince bu aklıma geldi. Niye böyle oldu ki, keşke yine istemekle kalsam ve müsrif olmasam.